Takım elbiseleriyle burada ne işi olduğunu merak ediyordu. Şirketi göndermese, 40 yıl da geçse aradan, buranın yakınına dahi uğramazdı. Kendi kendine söyleniyordu:
"Yok arkadaş, olacak iş değil! Aldığımız paraya bak, yaptığımız işe bak!"
Söylenirken sesini ayarlayamamış, arkadaşının da duymasına sebep olmuştu, çok geçmeden muhabbete katıldı yanındaki:
"Ne yapacaktın oğlum, adam seni Fizan'a gönderse gideceksin, iyi ki Sibirya'ya yollamadı diyip şükredeceksin."
"Yahu ne Sibirya'sı ne Fizan'ı? Çamur oldu her yerim çamur!"
"İyi, şikayet etmeye devam et. Oğlum, çamur deyip geçme, sulu toprak işte, ne güzel. Şu çiçeğe bak, sen hayatında kaç kere köye gittin, kaç kere böyle çiçek gördün?"
"Gitmedim, gitmeyi de düşünmüyorum. Bana ne çiçeğin kokusundan! Ayrıca bugünden sonra da yeminliyim birader, bir daha köye gidersem iki olsun!"
"Köyler yastadır şimdi, teselli etmek gerek bütün muhtarları. Ne olur bir daha geliversin köye diyecekler şimdi..."
"Asım, beni sinirlendirme. Ne bu sendeki köy sevdası, nereden çıktı?"
"Köy sevdam falan yoktu oğlum. Ne yapayım, sızlanayım mı sen gibi?"
"Vallahi şu durum sıkıcıysa bir sebebi de sensin. Canımdan bezdirdin iki dakikada. Tamam, susuyorum."
Mehmet'in sesinde derin bir hayal kırıklığı vardı. Arkadaşından hissini paylaşmasını, onun gibi içinde bulunduğu duruma küfürler savurmasını istiyordu, onun kötü hissettiği yerde başkasının iyi hissetmesi, onu daha da mutsuz ediyordu zira.
Yanına baktı, yanında Asım yoktu. Geriye doğru bir bakış attı, görmesiyle tepesinin atması bir oldu. Asım eğilmiş, yerdeki çiçeği kokluyordu. Mehmet, sinirle sormak üzereyken durdu, onu anlamaya çalıştı. Göstermemeye çalışarak eğildi, pantolonunun yere değmesini istemediği için çiçeği köküne yakın bir yerden koparıp kokladı. Bir Asım'ın yüzüne baktı, bir de elindeki çiçeğe. Asım, mutlulukla çiçeği koklarken Mehmet anlam dahi veremiyordu. Bir çiçeği koklarken bile bu kadar mutlu olabilmesini kıskandı. Onun sinirini bozan şey, kendi mutsuzluğu değil, başkasının ona rağmen mutlu olabilmesiydi.
